"من با تو از تمامي درهاي بسته که روزي باز خواهند شد"
از فراق گل سرخ در هواي مسافر سياره تنهايي سخن گفته ام
مگذار زمان پشيماني بيافريند ، مگذار
به شکوه آنچه بازيچه نيست بيانديش
به روزهاي اندوه باري بيانديش که تسليم شدگي را نفرين خواهي کرد .
و به روزهايي که هزار نفرين ، حتي لحظه اي را بر نمي گرداند .
تو امروز بر فرازي ايستاده اي که هزار راه را مي تواني ديد
و ديدگان تو به تو امان مي دهند که راه ها را تا اعماقشان بپايي
در آن لحظه هاي خطير که سپر مي افکني و مي گذاري زمان و دست تقدير به جاي تو تصميم بگيرد،
در آن لحظه اي که تو از فراز ، پا در راهي مي گذاري که آن سوي آن ، اختتام تمام انديشه ها و رؤياهاست
به ياد داشته باش کسي براي "دل" دل نمي سوزاند
و به ياد داشته باش که روزها و لحظه ها هيچگاه باز نمي گردند
و باز مي گويم مگذار زمان پشيماني بيافريند
برخيز از ترديد هجرت کن و اين غرور و ظلمت را کنار بزن
و بدان که در سياره اي دور دست شاخه پژمرده اي از عطش ميسوزد